Toen alles even stil stond
Tijdens het looponderdeel van een triathlon kreeg René de Vent een hartinfarct. Hulpverleners die met een AED konden omgaan redden die dag zijn leven. En dus kan René zelf zijn verhaal delen.
Zaterdag 6 juli 2019 stond voor René de Vent in het teken van de Dion Triathlon in Hardenberg. Samen met zijn teamgenoten Rob en Mark deed hij voor de derde keer mee aan de trio-triathlon op de kwart afstand. Dit is zijn verhaal.
We hadden ons, zoals het echte sporters betaamt, als doel gesteld om de eindtijd van het jaar ervoor te verbeteren. Mark als zwemmer, Rob als wielrenner en ik zou, zoals gebruikelijk, afsluiten met tien kilometer hardlopen. Inmiddels ervaren en getraind verscheen ons team enthousiast aan de start. De omstandigheden waren prima: lekker weer, niet te warm en niet te veel wind en vooral veel toeschouwers, waaronder diverse familieleden. Nadat Rob mij bij de finish van zijn wielerronde de chip met tijdregistratie had overhandigd en ik die aan mijn enkel had bevestigd, kon ik vertrekken. De eerste kilometer ging prima, door het enthousiaste publiek, misschien wel te snel….
Zwart voor ogen
Na twee kilometer was mijn energieniveau aanmerkelijk gedaald en moest ik zelfs gedeelten van het prachtige parcours wandelen om vervolgens weer te kunnen rennen. Het voelde niet goed en onderweg werd ik aangemoedigd door bekende sporters en deelnemers die, gezien hun reacties en verbaasde blikken, niet goed begrepen waarom ik soms wandelde. Zo kenden ze me immers niet. Zelf had ik op dat moment ook geen echte verklaring voor mijn forse energiedip. Ik stelde uiteindelijk maar één doel voor die middag: over de finish komen voor mijn teamgenoten, zodat we tenminste een eindtijd konden registreren, want een verbetering van onze eindtijd van 2018 had ik al lang uit mijn hoofd gezet.
Kortom, afwisselend wandelend en rennend trok ik mezelf over het parcours. Nog nooit was ik zo blij met het bordje van de laatste kilometer voor de finish. Ik besloot bij kilometer negen nog even in te houden en te wandelen, om in ieder geval de laatste 300 meter rennend over de streep te komen. Ik zag de rode matten voor de eindtijdregistratie snel dichterbij komen en intussen werd ik op mijn laatste meters aangemoedigd door een enthousiaste menigte, waaronder mijn vrouw Mariëlle. Zij had een dilemma, omdat op ongeveer hetzelfde tijdstip in Hardenberg onze jongste dochter een tennisfinale moest spelen. Uiteindelijk volgde ze haar intuïtie die aangaf dat ze maar beter niet kon vertrekken. Vlak voordat ik die rode matten bereikte, draaide plots de grond onder mijn voeten en trachtte ik een harde val te voorkomen door mij vast te klampen aan een dranghek, maar toen werd alles zwart voor mijn ogen.
Zelf had ik op dat moment ook geen echte verklaring voor mijn forse energiedip. Ik stelde uiteindelijk maar één doel voor die middag: over de finish komen.
Elke seconde telt
Toen ik bijkwam en mijn ogen opende besefte ik langzamerhand, versuft en verward, wat er was gebeurd. Ik lag op de grond, op 50 meter van de finish, en boven mij zag ik talrijke gele en oranje hesjes van bezorgde en betrokken hulpverleners en een parcoursarts.Ze probeerden mij gerust te stellen en al snel voelde ik slangetjes en draadjes aan mijn lichaam en zag ook een AED-apparaat. Ik was plots, vanuit het niets, getroffen door een hartinfarct. Ik ben direct gereanimeerd en door snel en vakkundig ingrijpen van die hulpverleners en parcoursarts, relatief snel bij kennis gekomen. Ik hoorde en zag bekende mensen om mij heen, die mij vooral aanmoedigden om te blijven ademen en te vechten. Mariëlle, die op korte afstand geschokt zag wat er gebeurde, sprong over de hekken om te helpen met reanimeren, maar zij werd direct opgevangen en gerust gesteld door de organisatie en aanwezige politieagenten. Spoedig arriveerde de opgeroepen ambulance met gespecialiseerde hartapparatuur en namen de ambulancemedewerkers de hulpverlening over.
Ik word vrij lang gestabiliseerd en na 20 minuten, met 140 kilometer per uur, naar het Hartcentrum van Isala in Zwolle gebracht. Voortdurend worden onderweg hartfilmpjes gemaakt om de crisissituatie van het hart te monitoren en om het ziekenhuis voor te bereiden op mijn komst. Ineens staat de wereld op zijn kop. Zo stap je nietsvermoedend op zaterdagmorgen uit je bed op weg naar een gezellige en sportieve dag en aan het eind van dezelfde dag lig je aan de hartbewaking in het Hartcentrum van Isala te Zwolle. Direct na de opname wordt een uitgebreide scan gemaakt van mijn hart. De hartspecialisten zijn heel vriendelijk, maar ook heel duidelijk: twee ernstig vernauwde kransslagaders aan de linkerkant van mijn hart zijn de boosdoeners en hebben mijn hartinfarct veroorzaakt. Er zijn twee opties: dotteren of een openhartoperatie, waarbij de laatste optie het meest waarschijnlijk lijkt.
Sporter wordt hartpatiënt
Inmiddels zijn ook onze kinderen, hevig ontdaan en geschrokken, gearriveerd in het ziekenhuis om geïnformeerd te worden over mijn actuele situatie, de oorzaak/diagnose en het behandelplan. Twee dagen later beslist het hartteam van Isala: hartoperatie op vrijdagmiddag 12 juli. Ik had ongeveer vijf dagen om mij met behulp van familie, vrienden, collega’s en verpleegkundigen, mentaal en fysiek voor te bereiden op een pittige medische ingreep. Ik had totaal geen ervaring als patiënt in een ziekenhuis, geen dag was er ik ooit geweest en nu moest ik op korte termijn openhartoperatie ondergaan en niet geheel zonder risico’s. Op vrijdagochtend word ik voorbereid en aan het begin van de middag naar de anesthesisten gebracht die de laatste handelingen verrichten voor de operatie kan starten.
De operatie verloopt voorspoedig, de thoraxchirurg die de operatie uitvoerde, informeert mijn familie al na twee uur telefonisch dat de operatie is geslaagd. Veel eerder dan verwacht, de gemiddelde duur is vier tot zes uur, maar dat komt omdat ik niet was aangesloten op een hart-longmachine. Ik ben geopereerd op mijn langzaam kloppend hart, waardoor de duur van het herstel wordt bekort. Wat een geweldige techniek en wat een topzorg!
Uiteindelijk word ik pas de volgende dag, zaterdag om vijf uur in de ochtend wakker op de Intensive Care van Isala. Oorzaak hiervan was een nabloeding, waardoor ik later op de avond voor de tweede keer ben geopereerd. Voor mijn familie was dat heel spannend en eng, zelf heb ik daar niets van gemerkt, omdat ik voortdurend onder narcose werd gehouden. Tegen middernacht laat de hartchirurg telefonisch weten dat de bloeding is verholpen en dat het sein nu echt op groen staat en dat de familie, nog vol adrenaline, nu gerust kan gaan slapen.
Revalidatie
Vier dagen na die operatie mag ik gelukkig naar huis en starten met de thuisrevalidatie van zes weken. Daarnaast moet ik dagelijks een hoeveelheid aan medicijnen gebruiken: zoals een bètablokker, bloedverdunner, cholesterolverlager en nog meer. Mijn conditie is geheel weg, het lijkt alsof ik met alles opnieuw moet beginnen. Elke inspanning kost veel moeite, ook door het herstel van het borstbeen en de hechtingen. De hitte van de afgelopen zomer maakte het revalideren daarnaast niet altijd gemakkelijker. Na die zes weken gaat het snel beter en mag ik starten met cardio-fysio oefeningen in het ziekenhuis van Hardenberg. Op dit moment heb ik twee keer per week fysiotherapie, waardoor mijn conditie zichtbaar verbetert en mijn zelfvertrouwen groeit. Daarnaast sta ik voortdurend onder controle en toezicht van een uitstekende cardioloog in het ziekenhuis van Hardenberg.
Het is nu meer dan zes maanden later en ik heb gelukkig mijn beroepsmatige werkzaamheden als adviseur weer gedeeltelijk opgepakt. Mijn grote hobby, sporten, mag ik weer uitoefenen, maar nog niet intensief. Dus voorlopig geen hardloopwedstrijden, bootcamp of soortgelijke activiteiten. Wel veel wandelen, fietsen, rustig tennissen en heel voorzichtig een beetje hardlopen. Dus wandel ik veel en zit dagelijks op mijn hometrainer. De medicijnen worden voorlopig gehandhaafd en enkele blijven zelfs levenslang. Ik voel me goed en wil van alles weer doen, maar langdurige inspanningen eisen soms nog wel hun tol, want regelmatig is mijn energie aan het begin van de avond echt op. Kortom, leren omgaan met en zoeken naar een nieuwe energiebalans. Angst? Nee, geen angst, die zit, begrijpelijk, meer bij mijn omgeving.
Luisteren naar je lichaam
Veel mensen hebben mij gevraagd of ik signalen heb gehad, die mogelijk eerder in de richting van een hartinfarct gewezen zouden kunnen hebben? Echte of herkenbare (pijn)klachten bij het intensief sporten had ik voor die tijd niet. Wel had ik bij het hardlopen het laatste half jaar voor het hartinfarct vaker te maken met energieverlies en was ik onderweg sneller vermoeid. Achteraf hadden toen alarmbellen moeten gaan rinkelen, omdat mijn basisconditie verder prima was. Een bezoek aan de huisarts en/of sportarts had toen wellicht deze verborgen afwijking van vernauwde kransslagaders aan het licht kunnen brengen.
Kortom, mijn advies en les is om goed te luisteren naar je lichaam en voor regelmatige sporters: maak periodiek gebruik van sporttesten die in ziekenhuizen afgenomen worden via een sportarts. Daarbij wordt vooral de hartfunctie onderzocht door middel van een fietstest. Dat kan zelfs zonder verwijzing van een huisarts en de meeste zorgverzekeringen bieden een ruime vergoeding voor deze kosten. Oók als je het gevoel dat je voldoende beweegt en sport, gezond leeft en eet. Dat dacht ik namelijk ook. Gezondheid is immers onbetaalbaar, maar onderzoek ernaar niet!
Mijn advies en les is om goed te luisteren naar je lichaam en voor regelmatige sporters: maak periodiek gebruik van sporttesten die in ziekenhuizen afgenomen worden via een sportarts.
Engeltje op de schouder
Zelf heb ik dus nu aan den lijve ervaren hoe belangrijk het is om direct en heel snel te handelen bij een hartaanval. Elke seconde telt echt. En dat het mij juist overkwam op een plaats met alle hulpverleners, ja dat voelt echt als heel veel mazzel hebben: een engeltje op mijn schouder. Want hardlopen doe ik vaak alleen en op plaatsen waar men mij niet direct ziet of nog erger: vindt. En net zoals zoveel mensen die ook iets ingrijpends hebben meegemaakt, kan ik ook bevestigen dat het aanvoelt alsof je een tweede kans of tweede leven wordt gegeven. Alles komt in een ander of zelfs nieuw perspectief te staan.
Als elke seconde telt
Elke week krijgen ongeveer 300 Nederlanders buiten het ziekenhuis een hartstilstand. De kans op overleven is het grootst als er binnen zes minuten gestart wordt met reanimatie. NTB-trainers kunnen licentiepunten krijgen door het volgen van een EHBO-cursus. Hierin komt ook reanimatie en het gebruik van een AED aan de orde. Vraag als sporter bij je vereniging na of er altijd iemand op de training is die een AED kan bedienen en train je op vaste locaties, ga dan na waar de dichtstbijzijnde AED hangt. Bel altijd eerst 112 als zich een noodsituatie voordoet, zodat professionele hulpverleners gewaarschuwd zijn en ga daarna pas zelf hulp verlenen of zoeken naar mensen in de omgeving van het slachtoffer die dat kunnen doen totdat de ambulance arriveert.
Kun jij reanimeren en wil je beschikbaar zijn om assistentie te verlenen totdat professionele hulpverleners ter plekke zijn, meld je dan aan als burgerhulpverlener op hartslagnu.nl
Studio Vonq
Vaste illustrator van Transition die artikelen van verrassend beeld weet te voorzien. Check ook: www.studiovonq.com.
Nog niet
ingeschreven?
De redactie van Transition houdt jou graag op de hoogte van nieuwe artikelen, tips van onze Makers en sneak previews van nieuwe edities van het online magazine.
Deel dit artikel