Triathlon maakte in 2016 haar debuut in Rio de Janeiro, maar voor Joleen Hakker, die op haar twaalfde blind werd na een operatie aan een tumor op haar oogzenuw, was het alweer haar derde paralympische deelname. Ze roeide in 2008 in Beijing in de LTA mixed board met stuurman naar een tiende plek. Vier jaar later deed ze als wielrenster mee in Londen. “In Beijing en in Londen verliepen mijn races niet zoals ik gehoopt had. In Beijing waren er onderling strubbelingen in de boot en eindigden we bijna als laatste. In Londen had ik zowel in de tijdrit als in de wegrace materiaalpech.”

Na het debacle in Beijing stopte Hakker met roeien. “Maar ik word chagrijnig als ik niet sport, dus toen ik een oproepje van de NTB zag waarin ze atleten zochten die mee wilden doen aan het EK triathlon dat dat jaar in Holten plaatsvond, leek me dat wel wat. Ik kon zwemmen en fietsen, dus ben ik met mijn zus naar een informatieavond geweest. Daar werden allemaal filmpjes en foto’s getoond van afgetrainde atleten en ik herinner me nog goed dat mijn zus zei ‘maar zo zie jij er helemaal niet uit.”

Ze eindigde als zesde in Rio en hoewel ze voor goud was gekomen, werden de Paralympische Spelen in Rio uiteindelijk de mooiste. “In 2016, een paar maanden voor de Paralympics, finishte ik samen met mijn guide Linda van Vliet als tweede op het WK in Rotterdam. Dat was wel mijn beste prestatie uit mijn triathlontijd en het was ook gewoon heel leuk om zoveel mensen langs de kant te hebben die kent. Die tweede plek schepte verwachtingen en we hadden zeker op meer gehoopt in Rio. Maar tijdens de Paralympische Spelen lopen vaak dingen anders dan je denkt en met de zesde plaats was ik toch ook blij. Het was goed voor een paralympisch diploma en die had ik nog niet.”

Na 2016 deed Hakker een stapje terug, maar ze bleef wel meedoen aan triathlons. “Ik wilde eigenlijk nog een jaar door, maar in januari bleek ik zwanger”, vertelt de triatlete die inmiddels een dochter van vijf en een zoon van zeven  heeft . “Triathlon is geen eenvoudige sport als je blind bent omdat je voor trainingen vaak afhankelijk bent van iemand die met je mee kan, maar ik heb een vast loopmaatje dus ik loop nu voornamelijk hard. Maar met Laura van Leeuwen, mijn eerste triathlonguide, ben ik nog steeds beste vriendinnen en als zij kan, dan vind ik het nog wel leuk om een triathlon mee te pakken. Vorig jaar hebben we nog meegedaan aan de World Triathlon Para Cup in Besançon en meestal start ik wel op het NK. In Enschede zijn we er in september ook weer bij.”

Acht jaar geleden werden Jetze Plat en Geert Schipper één en twee in de rolstoelcategorie in Rio de Janeiro. Zij zijn in Parijs weer favoriet voor het podium. “Het is geweldig dat zij nog steeds domineren. In mijn categorie zie je trouwens ook nog steeds veel van dezelfde gezichten. We gaan ze zondag allemaal aanmoedigen. Ik heb op de school van mijn kinderen in alle klassen presentaties gehouden over de Paralympische Spelen, maar nu de Spelen zo dichtbij zijn, vind ik het leuk om mijn kinderen te laten zien wat mama gedaan heeft.”