Het is een levensles
Quinty Schoens maakt de switch van toptriatleet naar profwielrenner in het team van Parkhotel Valkenburg. Wie denkt dat ze in een gespreid bedje terechtkomt, moet weten dat ze dat bed wel zelf getimmerd en opgemaakt heeft. Niets komt haar aanwaaien, het is haar ongekende mentale veerkracht die haar in de juiste richting duwt.
Wat ben je aan het doen?
“Het is off season voor mij. Dus ik doe twee weken helemaal niks. Ik shop even, ga eten met vriendinnen en spreek af met mijn oma en mijn moeder. Alles waar ik normaal geen tijd voor heb. Ik mis het trainen helemaal niet, omdat het maar voor zo kort is. Na de Tour heb ik een weekje vrij gehad om de mentale batterij op te laden. Deze twee weken per jaar is de enige periode waarin ik echt niets doe, daar moet ik dan weer een jaar op wachten. Lichamelijk heb ik dit niet per se nodig. Het is zelfs een beetje een shock to the system, dat nietsdoen. Het is de mentale rust die ik nodig heb. Eigenlijk ben ik best lui, ik ga ook helemaal los qua eten. Ik leef er naartoe en daarna kan ik weer lekker beginnen.”
Je bent gestopt met triathlon. Hoe komt dat?
“De vorige keer dat we elkaar spraken, tijdens het triathlon trainingskamp in mei in Namibië, wilde ik tot de Spelen van Parijs doorgaan. Zo zie je maar hoe snel iets kan gaan. Vanaf juni voelde ik wat druk in mijn linkerenkel. Pas na de wedstrijd in Holten heb ik ernaar laten kijken. Het zou wel weer een zware blessure zijn waar ik doorheen moest, dacht ik nog. Maar na een MRI-scan bleek dat mijn hele voet zo getraumatiseerd was, dat ik nooit meer mocht hardlopen. Ook niet voor de fun. Gewoon nooit meer.
Fietsen had een gunstig effect op mijn voet, dus ik mocht de Tour de France Femmes wel rijden. Terwijl ik rouwde om het verlies van de sport die ik nooit meer zou kunnen beoefenen, trainde ik voor een race in een nieuwe sport. Het was fietsen-huilen-fietsen-huilen en dat tweeëneenhalve week lang.
Dit bericht op Instagram bekijken
Wat bracht de Tour je?
“De Tour bleek mijn redding, want daar kon ik mijn verdriet even aan de kant zetten en ik zag dat er een nieuwe toekomst voor mij open lag. Na de Tour viel ik wel even terug. Ik voelde me verschrikkelijk, maar ik wist: laat mij maar even verdrietig zijn, het komt wel weer goed. Het is een heel leven dat ineens wegvalt, maar het leert mij het leven in perspectief te zien. Alles kan zomaar voorbij zijn, dus ik houd het vast, wetend dat het zo kan stoppen. Het is een levensles.”
Hoe kijk je nu terug op je carrière als triatleet?
“Van mijn 14de tot mijn 23ste heb ik er alles uitgehaald. Je bent zo sterk als je zwakste schakel en mijn voeten waren de zwakste schakel. Ik ben met mijn lichaamspakket zo ver gekomen als ik kon, verder dan iedereen verwachtte met mijn niet-ideale postuur. Die voetproblemen kon ik niet meer oplossen. Het is een fysieke tekortkoming waar ik niets aan kon doen. Daarom heb ik er vrede mee.”
“Alle stages en wedstrijden die ik met de ploeg heb mogen doen, het contact met de atleten en de coaches waarmee ik op stap was: ik ben zo blij dat ik de wereld heb mogen zien met die fijne mensen die als familie voor mij waren. Het was een super bijzondere periode. Nu zit ik in een wielerploeg met zeventien meiden, dus ik krijg er iets nieuws voor terug. Die saamhorigheid in de groep had ik nooit verwacht. De begeleiding is ook heel close. Wielrennen is veel meer een teamsport dan triathlon. Ik ben er zo welkom geheten. Dat heeft me nu al heel veel gegeven. Daardoor voelt het minder moeilijk om triathlon achter me te laten. Mijn sociale kring is er alleen maar groter door geworden.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Wat ga je nu doen?
“Ik zit nu in de UCI-ploeg, een soort opleidingsploeg om bij de World Tour-ploegen te komen. We mogen aan dezelfde wedstrijden meedoen. Dit jaar wordt mijn eerste seizoen, mijn eerste winter als wielrenner. Ik verwacht daar wel stappen te kunnen maken en door te kunnen naar de World Tour. Dat is financieel ook beter. Ik heb mijn A-status nog gehad tot en met vorige maand, ik heb mijn schoonheidssalon en altijd goed gespaard. Ik hoop dat ik volgende zomer een fijn salaris krijg (dat is voor vrouwen nog wat schaars), want dan kan ik ook verder en ben ik financieel onafhankelijk. Wat stages betreft moet je als wielrenner wat meer zelf regelen dan als triatleet. We gaan naar Spanje, naar Alicante of Calpe. Ook ga ik nog op hoogtestage met een paar meiden. In december en januari gaan we met de ploeg op stage en tussendoor gewoon zelf met een paar man. Als wielrenners zijn we iets minder verwend dan als triatleet. Ik vind het prima.”
Nog niet
ingeschreven?
De redactie van Transition houdt jou graag op de hoogte van nieuwe artikelen, tips van onze Makers en sneak previews van nieuwe edities van het online magazine.
Deel dit artikel