Het WK op Hawaii door de ogen van Viki Stelma-Boviatsis
Viki Stelma-Boviatsis was in haar jeugd een fanatieke lange afstandszwemster en vond het heerlijk om urenlang in het open water te zwemmen. Zo zwom ze op 16-jarige leeftijd het IJsselmeer over. Tweeënhalf jaar geleden voltooide ze haar eerste triathlon en half oktober finishte ze bij het wereldkampioenschap Ironman op Hawaii. Ze neemt ons mee naar haar ervaringen op het eiland waar voor de eerste keer in de geschiedenis alleen maar vrouwen in actie kwamen.
''Een race om nooit te vergeten''
“Toen ik me voor Hawaii kwalificeerde in Hamburg kon ik niet anders dan het slot voor Kona aannemen. Ik had al verschillende inspirerende verhalen van anderen aangehoord en voor veel triatleten is dit dé wedstrijd van de bucket list. En toen ik er was, begreep ik heel goed waarom. Het eiland heeft iets magisch met haar gevarieerde landschap van regenwouden, valleien, vulkanen en hele stukken droge grond met zwart lavasteen. Er zijn dan ook een heleboel gave wandelroutes, zoals de Lower Jurassic Trailhead. Verder is er de kraakheldere blauwe zee met dolfijnen, walvissen, zeeschildpadden en de meest bijzondere vissen, het maakt het eiland uiterst aantrekkelijk voor waterliefhebbers zoals ik.
Omdat het dit jaar voor het eerst een women-only race was, waren er automatisch ook meer slots te verdelen. Je zou kunnen zeggen dat de kwalificatie veel eenvoudiger is. Maar laten we eerlijk zijn.. Het niveau van de agegroupers dit jaar lag veel hoger dan een aantal jaar geleden. Dus ja, er zijn meer slots, maar je kan ook zeggen dat hoe meer vrouwen/mannen mee kunnen doen aan de race, hoe meer mensen ook deze unieke ervaring kunnen meemaken, en hoe leuk is dat!
Het is op Hawaii warm met temperaturen rond de 30 graden. Je zou denken dat de warmte wel meevalt, maar niks is minder waar, want de enorm hoge luchtvochtigheid op het eiland doet het veel warmer aanvoelen dan dat het werkelijk is. Ik kon goed tegen de warmte, mede doordat ik de eerste acht jaar van mijn leven op het Griekse Corfu heb gewoond. Ondanks ik als halve Griek goed tegen de warmte kan, zorgde de hoge luchtvochtigheid er wel voor dat ik veel meer vocht verloor dan normaal. In de aanloop naar de race heb ik mezelf regelmatig voor en na een training gewogen om te kijken hoeveel vocht ik verloor. Dat heeft me geholpen bij het maken van een goed voedingsplan voor de race. De westkust, waar ook het wedstrijdparcours zich bevindt, krijgt de meeste zonuren. En hoe hoger op de vulkanische bergen, hoe koeler het wordt en hoe meer het regent.
''Met recht het beste supportteam dat ik maar kon wensen ging met me mee''
Met recht het beste supportteam dat ik maar kon wensen ging met me mee. Ik maakte de 23 uur lange reis naar Kona met mijn man, onze tweeling jongens van zes jaar, beide oma’s en een vriendin van me. In de bagage werden ook een oranje vlag met ‘Team Viki’ en daarbij behorende T-shirts ingeladen. De wedstrijd kon eigenlijk al niet meer stuk!
De Ironman-organisatie heeft rondom de hele wedstrijd een geweldig programma neergezet. Een week van tevoren kon je aan verschillende activiteiten meedoen, zoals de Ho`ala Training Swim. Dit was een zwemwedstrijd op het wedstrijdparcours, dus een goed moment om het zoute water en de golven te testen. Mocht je deze wedstrijd gemist hebben, dan kon je de rest van de week het parcours ook zwemmen en onderweg een koffietje halen bij de bekende ‘Coffee Boat’.
Mijn man heeft meegedaan aan de Kona Fun Town Run van 5 km en de kids deden de Ironkids! Alle kids konden kiezen om alleen te lopen of ook nog een zigzag aantal meters te zwemmen bij misschien wel de het kleinste strandje van Kona, Kamakahonu Beach. En zo ging iedereen met een eigen medaille en een T-shirt naar huis! Mocht je van plan zijn om een keer te komen (als deelnemer of supporter), vergeet dan niet je meest bijzondere onderbroek mee te nemen, want de Underpants run is misschien wel de meest favoriete activiteit van het hele programma!
Naast alle activiteiten was er het groots opgezette Ironman village met alle verschillende kraampjes van de organisatie, sponsors en leveranciers. Wie wil er nou geen Ironmanpetje of een Ironman shirt/trui van deze wedstrijd met op de achterkant alle namen van de deelnemers?
De race was natuurlijk alleen met vrouwen waardoor ik ook ik de vraag kreeg of de sfeer anders is. Op het moment dat je een groep vrouwen bij elkaar brengt, dan gebeurt er iets magisch! Het was dan ook heel bijzonder om met alleen vrouwen te mogen racen. Gelukkig waren er ook een heleboel mannen op het eiland die kwamen kijken, dus de sfeer zat er goed in.
Ik begrijp nu ook waarom dit wedstrijdparcours zo uitdagend is. Het zwemonderdeel is heen en terug in de zee en onvoorspelbaar. Je weet van tevoren niet hoeveel golven er zijn en ook al lijkt er weinig wind te staan, kan de zee kan best ruig zijn. Ik heb meerdere atleten gesproken die zeeziek het water uit zijn gekomen en ziek op de fiets zijn gestapt. Ik heb zelf veel in het open water getraind, ook met regen, wind en hoge golven. Dat heeft me denk ik wel geholpen, want zelf ben ik niet ziek geworden. Het fietsparcours is de route van Kailua naar Hawi en terug, met een ‘rolling’ parcours waarbij de wind zo hard kan waaien dat je soms het gevoel hebt bijna van je fiets geblazen te worden. Gelukkig zijn we in Almere ook wel wat gewend, dus daar maakte ik me niet heel druk om.
''Het was heel bijzonder om met alleen vrouwen te mogen racen''
Op de wedstrijddag was het allemaal goed te doen. Het laatste stuk richting het keerpunt in Hawi was een behoorlijke klim en op de weg terug kun je maar beter je stuur heel goed vasthouden in de snelle afdaling. Verder is de hele route naar Hawi en terug eenzaam. Er kunnen geen supporters komen wat de rit mentaal uitdagend maakt. De enige mensen die je ziet zijn de vrijwilligers bij de voedingsposten; die je dag wel een stukje leuker maken met al hun enthousiasme!
Het loopparcours is ook ‘rolling’ en bestaat ook uit één ronde waarbij je over Ali’i drive rent langs honderden supporters en daarna een moet je een heel lang stuk omhoog over het warme asfalt. En als je dan eindelijk de hoogste klim gehad hebt, moet je de beruchte ‘energy lab’ nog overwinnen. Een stuk van ongeveer 5 km dat door een gebied loopt waar wetenschappelijk onderzoek wordt gedaan naar zonne- en diepzeetechnologie. Dit gebied is door de zwarte lava-ondergrond en het hete asfalt altijd nog een paar graden warmer dan de rest van het parcours. Grote kans dat je hier de man met de hamer tegenkomt. Maar als je dan eenmaal weer terug bent in Kailua en door zoveel mensen wordt toegejuicht tot de eindstreep, dan kan je dag echt niet meer stuk.
Met een hele grote glimlach kwam ik de finish over met op de achtergrond ‘Viki, you are an Ironman’! De magische woorden die tegen alle finishers worden gezegd. Echt een legendarisch moment om nooit meer te vergeten!
En als je dan je Ironman-petje afdoet, dan staat er aan de binnenkant geschreven: ‘We are the ones that HOLOMUA – keep moving forward – because we believe that Anything is Possible.’ “
Nog niet
ingeschreven?
De redactie van Transition houdt jou graag op de hoogte van nieuwe artikelen, tips van onze Makers en sneak previews van nieuwe edities van het online magazine.
Deel dit artikel