Mama doet aan triathlon (2/3)
Ze zijn in opkomst, de vrouwen die na de komst van hun kinderen gewoon aan triathlons mee blijven doen. Maar ze zijn toch nog duidelijk in de minderheid, vooral op de lange afstand als je het vergelijkt met de sportende vaders. Hoe doen die actieve moeders dat?
Transition sprak met drie triathlonmama’s (deel 2 van 3)
Een paar maanden na de geboorte van je dochter landskampioen worden in de Eredivisie Triathlon, trainen voor je eerste Ironman terwijl je zoons een carrière bij een betaald voetbalclub najagen en hoe kom je überhaupt nog aan bewegen toe als je net een tweeling hebt gekregen? Sione Jongstra, Cindy Winckers en Eva Janssen vertelden er in Transition #6 over aan Marcia Jansen. Sportarts Jessica Gal geeft tips voor sporten tijdens je zwangerschap.
Cindy Winckers
Cindy Winckers besloot in 2015 dat ze een jaar later aan haar eerste triathlon mee zou gaan doen. Niet eerst een sprint, nee de dan 43-jarige Maastrichtse pakte het met haar inschrijving voor de Ironman Maastricht meteen serieus aan. “Ik sportte best veel”, vertelt ze. “Ik had in een ver verleden gezwommen, deed aan fitness, liep hard, was in 2013 begonnen met fietsen en reed drie maanden later op één dag vijf keer de Alpe d’Huez omhoog. Toen een paar vrienden erover dachten mee te doen aan een kwarttriathlon in Barcelona in 2016, triggerde dat iets bij mij. De eerste editie van de Ironman in Maastricht was net achter de rug en het leek me een mooie uitdaging om zoiets in mijn eigen woonplaats te gaan doen. Ik ben een diesel en als het pijn gaat doen, kan ik een knop omzetten en gewoon doorgaan. Toen ik mijn man vertelde dat ik een hele triathlon wilde gaan doen reageerde hij niet eens verbaasd: ‘Als iemand dat kan, ben jij het wel.’ Maar we moesten natuurlijk eerst eens kijken of we dat met een druk gezin allemaal wel konden regelen”
Want druk was het sowieso al in huize Bastiaens-Winckers. Zowel Cindy als haar man Ralph Bastiaens werken fulltime en daarnaast zijn hun drie jongens (van dan 13, 11 en 8) talentvolle voetballers. De twee oudste zoons spelen bij MVV en zijn vrijwel iedere avond en weekend op het voetbalveld te vinden. “Mijn man had een groot project in het vooruitzicht dat in het najaar van 2016 zou starten. Het was dus nu of nooit. En zo kwamen we overeen dat ik me de komende tien maanden naast mijn baan en gezin volledig op mijn Ironman-training zou gaan richten.”
Als ik nu tegen mijn man over een hele triathlon begin dan heb ik denk ik twee keuzes. Een Ironman of een echtscheiding!”
Cindy WinckersCindy trainde in aanloop naar de Ironman Maastricht zo’n vijftien uur per week, met pieken tot 20 uur. “Vaak stond ik om zes uur al op om voor mijn werk als programmacoördinator in het UMC in Maastricht te gaan lopen of te zwemmen en kwam ik pas weer thuis als de kinderen al naar school waren. Na mijn werk ging ik dan vaak nog fietsen. In het begin voelde ik me wel schuldig als ik boven op de Tacx zat en ik iedereen na het voetballen thuis hoorde komen. Mijn man regelde het allemaal prima met het eten, maar ik vond het toch lastig als er een jongentje naar boven kwam getrippeld voor een nachtzoen. Of als ik weer eens een hele zaterdag op de fiets zat, terwijl mijn man met de kids op het voetbalveld was. Maar ik groeide er ook wel in en uiteindelijk kon ik dingen beter loslaten, al denk ik dat het voor mannen gevoelsmatig toch iets makkelijker is om de deur achter zich dicht te trekken om te gaan werken of te sporten.”
Foto door: Mirko Meerwaldt
Veel kwam er de laatste maanden voor de Ironman op haar mans schouders terecht. “Zonder hem, en ons netwerk aan ouders en schoonouders, was het allemaal niet gelukt. Ik denk dat het voor een partner soms nog moeilijker is dan voor degene die aan het trainen is. De maanden voor Maastricht ging al mijn energie naar mijn werk en het sporten en wat minder naar mijn gezin. Mijn sociaal leven stond op een laag pitje en bepaalde dingen heb ik gewoon uit mijn gedachten geblokt. Ik zorgde ervoor dat het huis schoon was, dat er eten op tafel stond, maar echt het huis een keer goed opruimen, dat kon er gewoon niet meer bij. Ik heb echt mijn prioriteiten moeten stellen.”
En, was het het allemaal waard? “Zeker! Het zwemmen ging sneller dan gedacht, het fietsen ging goed, maar na 30 kilometer lopen kreeg ik last van mijn buik en heb ik het wat rustiger aan moeten doen. Maar wat een beleving zo in mijn eigen woonplaats! Mijn ouders en schoonouders waren er en natuurlijk mijn man en kinderen. Die waren ontzettend trots op me. Vooral op de jongens heeft het enorm veel indruk gemaakt. Ze gaan nu zelfs borstcrawl leren omdat ze ook graag een triathlon willen doen.”
Nu het grote doel is volbracht, kijkt Cindy alweer uit naar volgend jaar. “Ik blijf zeker aan triathlon doen. Ik heb me net ingeschreven voor de Ironman 70.3 in Luxemburg volgend jaar. Dat is een mooie afstand voor mij, niet zo extreem en beter te combineren met mijn werk en gezin. Als ik nu tegen mijn man over een hele triathlon begin dan heb ik denk ik twee keuzes, lacht ze. Een Ironman of een echtscheiding.”
Mama doet aan triathlon is een serie van drie artikelen. Lees ook deel 1 en deel 3. Dit artikel komt uit Transition Magazine #6.
Marcia Jansen
Schrijft voor Transition over een breed scala aan onderwerpen, van gezondheid en training tot triathlon als lifestyle en interviews.
Nog niet
ingeschreven?
De redactie van Transition houdt jou graag op de hoogte van nieuwe artikelen, tips van onze Makers en sneak previews van nieuwe edities van het online magazine.
Deel dit artikel