Het is herfst, de klok is verzet, voor veel atleten is het off season. Ik vind het gewoon een excuus om lui te zijn en te veel te eten. Mijn gedachten zijn vooral: ik ga even wat minder trainen en aandacht besteden aan andere zaken, maar vooral niet te veel eten. Met andere woorden, wat er niet aankomt hoeft er ook niet af.

Wie ik ben? Ik ben Geert. Met een beetje zelfspot: de eeuwig 27-jarige, lange, moeilijk lopende ‘ginger’ die regelmatig de grootste onzin uitkraamt. Vader van drie dochters en echtgenoot van een lieve begripvolle vrouw. Eigenaar en bestuurder van een grote oranje bus die ik schaamteloos altijd op een ongepaste plek neerzet. Ik ben van EN EN plus de rest en hou niet van keuzes maken. Ik zie altijd een oplossing. Zoals gezegd: Geert dus! Zelf vraag ik mij al een tijd af wat mij beweegt om bij de beste triatleten van de wereld te willen horen. Het is in ieder geval niet een uitgesproken droom over een paralympische gouden medaille of willekeurige plek op een podium. Misschien meer een gevoel dat ik het beste uit mezelf wil halen. Een ultiem meetmoment daarvooris natuurlijk een wedstrijd. Ik geef gerust toe dat een eerste plek een beter gevoel geeft dan een tweede, derde of vierde. Tja, Tokio 2021, waar ik als vierde eindigde, was echt een teleurstelling. Een medaille doet er kennelijk toch weer wel toe. Ik doe niet graag mee als veldvulling.

Terugkijkend op 2023 is het, wat betreft medailles gezien, misschien wel mijn beste jaar ooit. De (mijn) sport is inmiddels de rode draad in ons gezinsleven. In de beginjaren was het passen en meten en moest het gezin er erg aan wennen als ik weer weg was. Het is mijn werk maar vooral ook passie en valt niet meer weg te denken uit ons gezin van wie ik alle steun en support krijg. Het op pad willen zijn en avonturen beleven is een belangrijk onderdeel van wie ik ben. Maar als ik weg ben, verlang ik weer naar het moment dat ik naar huis ga waar mijn echte goud op mij wacht. Eigenwijs ben en blijf ik. Bas de Bruin, de para bondscoach, heeft het allang opgegeven om tot in detail een perfect trainingsschema voor mij te schrijven. Ik rommel qua training al jaren wat aan op momenten van de dag dat het voor het gezin het beste uitkomt.

En kennelijk doe ik dat best aardig. De prestaties zijn ‘best aardig’ en de blessures blijven uit. Alles met je armen doen is pittig. Hoewel ik nog geen grijze haren en een leesbril nodig heb, merk ik dat het herstel na een pittige training zo langzamerhand langer wordt. Ik word ook een dagje ouder helaas. Maar zolang ik nog progressie maak en mezelf kan verbeteren ga ik nog wel even door. Al hoop ik wel dat de komende jaren jonge talenten het mij heel lastig gaan maken. Stop ik met sporten na de spelen van Parijs2024? Nee is het antwoord. Ik zet geen punt achter mijn carrière. Ik zet een komma. Maar hoe het er na de komma wel uitziet weet ik gewoon nog niet. Na ruim tien jaar in de sport sta ik elke dag weer op met het gevoel dat ik vooral plezier beleef aan bewegen. Ik noem het bewust geen topsport wat ik doe, omdat ik daarbij denk aan gedisciplineerde atleten die perfect schema’s volgen en altijd doen ‘wat nodig is om te winnen’. Ik ben vooral niet zo.

Thanks Bas dat je mij Geert laat zijn!