Van uren trainen in de sportschool, een dieet met veel proteïne, glimmende, opgepompte spieren en een jury die je prestaties beoordeelt, naar triathlon. Het is geen logische stap. Maar Wouter Smit, op zijn social mediakanalen bekend als ‘Wutru’, houdt wel van een uitdaging. Hij werkt als manager bij Club Pellikaan in Almere en deed in 2019 mee aan de bedrijventriathlon tijdens de Challenge Almere-Amsterdam: 340 meter zwemmen, 7 km fietsen en 2 km hardlopen. “Een eitje, leek me, maar dat viel toch een beetje tegen.”

Wouter had het vooral tijdens het zwemmen lastig. “Het water in mijn gezicht, de mensen om me heen, kramp in mijn tenen; ik raakte in paniek en stond op het punt me uit het water te laten halen”, kijkt hij terug op zijn eerste kennismaking met de triathlonsport. “Gelukkig wist ik een beetje te kalmeren en haalde ik al rugslag, schoolslag en borstcrawl zwemmend toch het einde. Het fietsen en het lopen ging daarna gelukkig gemakkelijker, maar na afloop overheerste het gevoel ‘dit moet beter kunnen.”

Op internet vond hij video’s van Ironmanwedstrijden en zag hij mensen van allerlei leeftijden diep gaan om de finish te halen. “Dat vond ik zo motiverend om te zien, dat ik me twee dagen later had ingeschreven voor de Ironman 70.3 Westfriesland. Negen maanden had ik om mijn lichaam als bodybuilder te transformeren naar dat van een duursporter.”Hij begon enthousiast met een door hemzelf in elkaar gezet schema. “Zo leek het me een goed idee om op een dag zware krachttraining voor mijn benen te doen en daarna te gaan hardlopen. Als ik dat soort trainingen aan kan, dan komt het in de wedstrijd vanzelf wel goed, dacht ik. Maar uiteindelijk zag ik wel in dat trainen voor bodybuilding toch wel heel anders was dan voor een triathlon. Ik had nooit aan cardiotraining gedaan, ik wist niks van de techniek van zwemmen, fietsen en lopen. Toen kreeg ik een mailtje van triathlonprofessional en -coach Tom Oosterdijk, die me wel wilde begeleiden. Dat is mijn redding geweest.”

Het hardlopen viel hem uiteindelijk het zwaarst. “Dan merk je toch wel dat je behoorlijk wat gewicht meesleept. Natuurlijk heb ik mijn dieet aangepast, ben ik wat minder eiwitten gaan eten en meer koolhydraten, anders hou je die duurtrainingen niet vol, maar ik bleef veel eten. Uiteindelijk woog ik, toen ik aan mijn halve triathlon begon, maar drie kilo minder dan toen ik nog aan bodybuilding deed.”

Twee maanden voor de geplande wedstrijddatum, werd bekend dat de Ironman 70.3 Westfriesland vanwege de pandemie naar september verschoven zou worden. Zo lang wilde Wouter echter niet wachten. “Mijn vriendin en ik verwachtten ons eerste kindje begin augustus en het vaderschap kost veel tijd, dus ik wilde het voor de bevalling doen. Toen heb ik besloten om die halve triathlon dan maar in mijn eentje te doen.” Helemaal in zijn eentje was hij echter niet. Vrienden, familie en Instagram-volgers voeren in bootjes achter hem aan, reden in auto’s mee tijdens het fietsonderdeel en schreeuwden hem naar de finish. “Ik vond het heel spannend. Als bodybuilder zit het werk er op als je eenmaal op het podium staat. Als triatleet moet het op de dag zelf gebeuren. Ik ben heel erg diep gegaan. Het zwemmen was het spannendst, want de zwembaden waren dicht en ik had nog niet veel in buitenwater gezwommen. Ik dacht na 200 meter dat ik het nooit zou gaan volhouden, maar met zoveel mensen om je heen die je aanmoedigen, kun je natuurlijk niet opgeven.”

Het fietsen ging volgens plan. “Maar ik zag toch wel erg tegen het lopen op. Dat was ook het onderdeel waarin ik de minste vooruitgang had gemaakt. Dat was soms wel lastig. Als bodybuilder zie je de progressie, je ziet je lichaam veranderen, in het lopen had ik dat niet. Na 15 kilometer begonnen de benen ook te protesteren en op het laatst was het echt metertjes schrapen. Mijn vrienden en familie hebben me er door heen gesleurd. Ik hoorde de motoren van hun auto’s grommen en ze hebben me als het waren naar de finish geschreeuwd en getoeterd.”

Wouter had voor de triathlon een sportmedische test bij een sportarts gedaan, en kwam daar twee weken na de triathlon weer terug om te kijken hoeveel vooruitgang ik had geboekt in negen maanden. “Ik vertelde hem over het lopen, dat ik soms het gevoel had dat mijn onderbenen van mijn lijf vielen. Hij heeft toen wat tests gedaan en mijn bloedwaarden bleken af te wijken. Zo ben ik uiteindelijk bij de neuroloog terecht gekomen. Zelf dacht ik eerst nog aan een hernia of zelfs ALS, maar het bleek uiteindelijk een kwaadaardige tumor van 5 centimeter in mijn zenuwbaan te zijn.”

Bestel Kapot Sterk