Zijn ouders, die allebei sportief zijn aangelegd, lieten Mitch vrij in zijn keuzes. “Mijn ouders vonden het ook heel belangrijk dat wij, ik heb nog een zus, bezig waren met sport. Daar ben ik ze tot de dag van vandaag dankbaar voor. We hebben alle mogelijkheden gekregen om de sport te doen die we willen doen.” Naast het zwemmen kon Mitch al op jonge leeftijd aan het fietsen proeven. “Mijn moeder heeft vroeger altijd gezwommen, daardoor ben ik in het zwemmen terecht gekomen. Mijn vader deed alles een beetje: tennis, voetbal en hardlopen. Ook fietste hij en soms ging ik met hem mee. We hebben als gezin meegedaan aan de Alpe d’HuZes. Dat was een heel gaaf evenement waar ik misschien wel mijn passie voor het fietsen heb ontwikkeld.”

Het was zijn moeder die uiteindelijk het laatste zetje richting triathlon gaf. “Zij had gezien dat er in Alkmaar een talentendag was. Daar heb ik me toen voor opgegeven. Er bleken te weinig aanmeldingen, maar ze wilden toch kijken wat ik in huis had. Zo is het begonnen. Ik wist heel weinig van de sport. We hadden wel een keer een triathlon op school gedaan, maar ik had het bijvoorbeeld nog nooit op tv gezien.” Mitch zijn keuze voor triathlon was eigenlijk wel een logische, want ook het derde onderdeel had hij op jonge leeftijd al aardig onder de knie. “Het lopen ging me op school altijd redelijk af. Zo liep ik op de coopertest van 12 minuten een afstand van 3km. Dat deed ik toen nog op kunstgrasvoetbalschoentjes.”

Hij bleek talent te hebben en daarmee groeide ook het plezier in de sport. Daarna ging het snel. Als junior boekte Mitch fraaie resultaten, zoals vorig jaar een zeventiende plaats bij het EJK. Tijdens de wereldkampioenschappen werd hij zelfs vierde. Nu is hij bezig aan zijn eerste jaar bij de senioren. “Ik denk dat ik op voorhand de stap van junior naar senior een beetje heb onderschat. Die stap is echt groot, het niveau is heel hoog”, aldus Mitch die zich richt op de supersprint, de relays en soms ook andere wedstrijden. Alles tot aan de Olympische afstand. “Maar verder alles wat daartussen zit.”

De jonge triatleet zit vol ambitie, maar de overstap naar de senioren is even wennen. “Aan het begin van dit seizoen maakte ik niet echt impact in een wedstrijd. Als junior was dat wel het geval. In plaats van vooraan in de wedstrijden mee te doen, zat ik ineens in de middenmoot of nog verder achterin. Dat was best wennen.” Maar de Noord-Hollander weet waar hij aan kan werken. “Het zit hem vooral in het fietsen en de combinatie met het lopen. Voor wat betreft het zwemmen viel de overstap naar de senioren best mee. Dat doe ik al van jongs af aan en is nog steeds mijn sterkste onderdeel. Net als bij de junioren, kwam ik voorin het water uit. Vooral het fietsen gaat veel harder dan bij de junioren.”

Juist in het fietsen zit volgens Mitch de sleutel om de volgende stap te zetten. “Ik werk eraan om in de breedte sterker te worden op de fiets, zodat ik het fietsen makkelijker verteer. Dan begin ik frisser aan de het lopen, want ik heb op dat onderdeel de afgelopen jaren echt stappen gemaakt. Vorig jaar liep ik in aanloop naar het WJK op de 5km een tijd van 14.30, dus qua snelheid denk ik dat ik met lopen echt wel goed zit. Het is vooral die combinatie van zwaar fietsen en hard lopen. Als ik dat beter ga verteren, hoop ik in de toekomst die 14.30 tijdens een triathlon neer te zetten.”

Inmiddels heeft de carrière van Mitch zich niet alleen qua leeftijdscategorie verplaatst. Ook geografisch zit er beweging in. Hij begon zijn triathloncarrière bij het RTC in Alkmaar en sloot zich in stappen aan bij het NTC in Sittard. Sinds vorig jaar verblijft hij fulltime op trainingscomplex Watersley. “Dat is eigenlijk heel geleidelijk gegaan. In het najaar van 2020 had ik al de mogelijkheid om naar Sittard te komen.” Hij had toen gekozen voor een tussenjaar om te werken en wat geld te verdienen. Een week per maand trainde hij mee in Sittard. “Zo leerde ik de groep kennen en kon ik wennen aan het zelfstandig wonen. Sinds februari 2021 woon ik volledig in Sittard.”

De overstap bevalt hem goed, ook al merkt hij nu pas echt hoe gespreid het bedje thuis was. “We wonen nu met z’n allen op hetzelfde park, ieder met zijn eigen studio. De overstap was niet heel groot omdat ik de groep al kende, zij kenden mij en ik wist ook hoe het werkte met trainen, zelf boodschappen doen, zelf koken en de was doen. Thuis was het natuurlijk een soort hotel. Als ik getraind had, stond het eten al op tafel. Die luxe ontdek je pas als je op jezelf gaat wonen”, lacht de atleet.

Toch maakte de verhuizing niet zoveel impact als zijn eerste jaar als senior. “Hoewel ik al tevreden kan terugkijken op wat ik heb laten zien, ging het zeker niet altijd zoals ik wilde. Aan het begin van het seizoen ben ik na een trainingskamp flink ziek geweest door ontstoken amandelen, waarvoor ik een antibioticakuur heb gehad. Toen heb ik vooral geleerd dat het niveau bij de senioren ontzettend hoog is. Als je een wedstrijd doet, moet je ervoor zorgen dat je in super vorm bent. Bij de elite komen de prestaties niet zomaar aanwaaien.”

Mitch draaide na de amandelontsteking een reeks moeizame wedstrijden. “Na die periode heb ik ervoor gekozen om niet mee op trainingskamp te gaan naar Namibië met het NTC voor de hoogtestage. Dit had ook te maken met privéomstandigheden. We hebben in die periode afscheid genomen van mijn oma die voor euthanasie had gekozen.”

Trainen gooide hij in die periode bewust over een andere boeg. “Ik ging na een week of vijf het plezier in het trainen weer opzoeken. Trainen bij mijn oude zwemclub, koersjes rijden bij mijn oude fietsclub en lekker lopen in de duinen. Zo kon ik toch veel trainen, maar nam eventjes afstand van de focus.” Onverwacht kreeg Mitch het bericht dat hij eind mei deel mocht nemen aan het EK elite in het Poolse Olzstyn. Daar noteerde hij een mooie negende plaats. “Ik had een paar ingrijpende keuzes gemaakt en als het dan goed uitpakt, is dat heel intens. Mijn ouders waren erbij in Polen en samen hebben we wel een paar traantjes gelaten. Het was mooi om deze periode samen af te sluiten.”

Toch volgt ook daarna een roerige periode voor Mitch. Zijn trainer Jordi Meulenburg zou zijn carrière als coach vervolgen in Zwitserland en dat betekende voor Mitch een verandering in de dagelijkse begeleiding. “Voor mijn komst naar Sittard heb ik drie jaar bij Jelmer van Waveren getraind. Hij is ook trainer bij het NTC en ik vind het belangrijk dat mijn trainer me elke dag ziet. Daarom besloot ik weer onder Jelmer te trainen. Jordi is nog betrokken voor de overview en ik mag hem altijd om advies vragen. Jordi heeft mij in de afgelopen periode super geholpen met de mindere resultaten in wedstrijden en de periode met mijn oma. Daar ben ik hem nog altijd dankbaar voor.”

Mitch is ook blij met de rest van het NTC-team om hem heen. “Mijn trainingsmaatjes, Tanja voor de krachttraining, Marcel Wouda voor de zwemtraining en Sander voor de wetenschappelijke dingen zoals het jetlagprotocol voor Zuid-Korea. Ik mag in mijn handjes knijpen dat er zoveel mensen voor me zijn.” Hij is op zijn plek bij het NTC, ook al kent hij de negatieve verhalen die afgelopen jaren naar buiten zijn gekomen. “Toen alles net gepubliceerd werd, kreeg ik best wel wat vragen. Dat was best wel gek, omdat ik het zelf niet zo ervoer. Maar het is wel goed dat de problemen bespreekbaar zijn gemaakt.”

Ondanks de trainerswissel lijkt Mitch sinds het EK in Polen de weg naar boven gevonden te hebben. Na dat toernooi mocht hij in juni meedoen met de mixed relays in Leeds en Montreal. Een hele eer om als eerstejaars te mogen starten tussen de wereldtop. “In Leeds ging het meteen heel erg goed. Dat was echt een goede race. Daar heb ik ook super van genoten. Zo zat ik met het fietsen opeens in een groep met jongens die ik alleen van tv kende. Dat was echt heel gaaf.”

Maar Montreal verloopt anders, daar leert hij dat de overstap naar de senioren een weg van vallen en opstaan is. In Leeds startte hij als derde, maar in Montreal moest hij als eerste aan de bak. Enigszins onder de indruk van de sfeer en de spanning, maakt hij een beginnersfout. “Ik kwam supergoed het water uit en ben toen een beetje overwhelmed geraakt. Ik zat gelijk met de fiets voorin en heb toen in de eerste ronde veel te veel kopwerk gedaan. Laat de toppers dat maar doen. Vervolgens ging het in de tweede fietsronde zo hard, dat ik tijdens het lopen niets meer waard was. De hele groep liep bij me weg en dat was natuurlijk best pijnlijk om mee te maken. Je faalt ook voor het team.”

Toch weet hij inmiddels ook de positieve kanten eruit te halen. “Ik kan zeggen dat ik er bij het zwemmen goed bij zat. Vanuit daar moet ik verder bouwen.” Daarmee blijft hij bij zijn visie dat je niets voor niets doet. Hetgeen hij begin oktober opnieuw bevestigt door 22e te worden bij de Worldcup in Tongyeong, tien plaatsen hoger dan een maand eerder bij zijn worldcup-debuut in Valencia.

Eén van zijn sterke punten komt naar voren. “Als een wedstrijd niet goed is gegaan, kan ik dat vrij snel relativeren en de goede punten eruit halen. Vervolgens ga ik werken aan mijn leerpunten en blijf ik de sterke punten koesteren.” Ondertussen heeft Mitch vooral nog steeds heel veel plezier in de sport en dat is volgens hem zijn grootste kracht. “Doordat ik het heel leuk vind wat ik doe, kan ik mijn trainingen goed uitvoeren en veel uren draaien.”

Uiteindelijk zal al dat harde werken zich een keer uitbetalen, zo is zijn motto. Stug doorgaan en ondertussen de grote doelen in het vizier houden. Die grote doelen liggen voor hem in 2028. “Mijn hoofddoel is de Olympische Spelen. Ik wil in 2028 individueel deelnemen. In 2024 is er ook al een kans, maar waarschijnlijk moet ik nog teveel stappen maken om daar al individueel te kunnen starten. Met de Mixed Team Relay kan Parijs wel al een hoofddoel zijn.” In de tussentijd wil Mitch zich meer en meer vooraan laten zien bij de senioren. Hij wil een naam opbouwen in het ITU-circuit. “Het zou mooi zijn als mensen zeggen: hey, dat is Mitch, die kan echt ongelooflijk hard zwemmen. Net zoals nu met een jongen als Mario Mola. Die kan echt kneiterhard lopen.”