“Nu ik iets ouder ben, leer ik mezelf geen nieuwe technieken meer aan; ik hoef het wiel niet opnieuw uit te vinden”, vertelt hij. “Mijn trainingen zijn gericht op fit zijn en fit blijven. De trainingen zijn de afgelopen jaren veranderd. Ik train nu veel vaker alternatief; ik ga wel eens suppen en ook fietsen doe ik regelmatig. Het voordeel van meerkamp is dat hoe geblesseerd je ook raakt, er altijd iets te trainen valt.” En dat zegt hij niet zomaar, want Sintnicolaas heeft zijn fair share wel gehad, wat dat betreft. In 2007 kampte hij met een polsblessure en vervolgens scheurde hij zijn hamstring, wat zich herhaalde in 2009. Tijdens de WK in Berlijn moest hij opgeven met een enkelblessure. Ook tijdens de tienkamp op de WK van 2015 raakte hij geblesseerd. Dat geeft ook aan hoe pittig een tienkamp is ten opzichte van het beoefenen van één onderdeel. Aan de ene kant heb je, als een onderdeel niet goed gaat, altijd nog negen andere takken om je op te focussen. Maar je hebt ook veel meer kans om geblesseerd te raken als je twee dagen lang op het hoogste niveau moet presteren.

“Alternatief en veelzijdig trainen heb ik altijd al gedaan”, herinnert de meerkamper zich. “Vroeger ging ik met mijn trainer Vince een keer per week squashen. Eerst deden we dan wat oefeningen en daarna speelden we een partijtje, dat vonden we allebei leuk.” Hij vindt het moeilijk om stil te zitten; ook tijdens zijn vakanties sport hij. “Suppen is echt een goede workout; sowieso voor mijn core, en als ik wat langer ga is het ook een cardiotraining.” Hij volgt geen strak schema, maar maakt de balans op als hij zijn trainingen plant: “Als ik een belangrijke technische training op mijn programma heb staan, ga ik niet eerst suppen of fietsen. En na het lopen van tempo’s moet ik niet verwachten dat ik goed kan hoogspringen. Al die verschillende sporten die ik mag doen; ik heb de leukste baan die er bestaat. Het is nooit saai.”

Achteraf gezien kampte Sintnicolaas al een tijdje met een blessure, vlak voor de Spelen van 2016 in Rio. “Mijn lijf hield het niet vol; na 100 meter was het voor mij al afgelopen”, vat hij samen. Wat begon met een droom die uitkwam, eindigde in een periode waarin hij zes maanden niet op de atletiekbaan kwam. In die tijd beoefende hij veel verschillende sporten om te herstellen, maar ook om uiteindelijk zijn honger naar atletiek weer aan te wakkeren. Op 1 januari 2017 stond hij op de baan voor een hordentraining, na een basis zonder schema’s. Hij had de maanden ervoor hardgelopen in het bos, op de mountainbike gereden en ging zwemmen en aquajoggen in het zwembad. “Mijn pols zat na een operatie in het gips, dus aquajoggen was voor mij makkelijk op dat moment. Ik had er plezier in, lekker sporten en bewegen. Voor mijn hoofd was het fijn dat mijn trainingen niet al wekenlang vaststonden, maar sporten deed ik nog steeds veel. Als ik niet beweeg, hang ik zo in de gordijnen”, lacht hij. 

Hij maakt inmiddels al jaren zijn eigen trainingsschema’s, nadat in 2016 de samenwerking met Vince de Lange in goed overleg werd beëindigd. “Toen de Spelen door corona werden uitgesteld, deed ik vooral veel basiswerk. Maar nu het toernooi er weer aan zit te komen, worden de trainingen weer specifieker. Ik hoop dat ik alles precies op tijd goed heb, zodat ik naar Japan kan gaan”, hoopt hij.