‘Parijs kan
Sydney qua
beleving
evenaren’
Triathlon maakt sinds 2000 deel uit van de Olympische Spelen. Maar liefst zes Nederlanders – Wieke Hoogzaad, Silvia Pepels, Ingrid van Lubek, Eric van der Linden, Rob Barel en Dennis Looze – kwamen bijna 24 jaar geleden in Sydney aan de start. Dennis Looze, tegenwoordig voor de NTB werkzaam als regiocoördinator voor Platform Limburg Triathlon, kijkt terug op zijn olympische triathlon.
“Het was mijn mooiste sportervaring en tevens ook mijn slechtste.”
Triathlon had zich 24 jaar geleden in het triathlonminnende Australië geen mooier olympisch debuut kunnen bedenken; met de start en finish bij het Opera House, de Harbour Bridge en de skyline van Sydney als achtergrond en meer dan 250.000 uitzinnige toeschouwers langs het parkoers.
“Triathlon is superpopulair in Australië en zoveel publiek had ik nog nooit eerder gezien. Je fietste en liep echt door een muur van lawaai, zoiets maak je niet zo snel meer mee”, blikt Looze, die getrouwd is met de Australische ex-triatlete Tracy Hargreaves, terug.
“Parijs, in Frankrijk dat al jaren hét triathlonland in Europa is, kan hopelijk in de buurt komen, maar ik verwacht dat ze vanwege de veiligheidsmaatregelen maar een beperkt aantal mensen in de binnenstad zullen toelaten.”
Sydney was voor Looze een hoogte- en een dieptepunt tegelijk. “In 1995 werd bekend dat triathlon olympisch werd en dat werd mijn doel om naar toe te werken. In 1996 werd ik achter Luc van Lierde tweede op het Europees kampioenschap en behoorde ik tot de sterkste atleten in Europa. In 1997 raakte ik zwaar geblesseerd, een stressfractuur in het spronggewricht van mijn rechtervoet. Ik liep een tijdje op krukken en miste ik het grootste gedeelte van het seizoen. In de jaren die volgden bleef ik hier zeurend last van houden, maar eindigde ik in het jaar van de Spelen in Perth nog wel als negende op het WK.”
Harde leerschool
Twee weken voor Sydney kreeg Looze ook nog eens last van zijn andere voet. Toch besloot hij te starten.
“Ik heb toen een verdoving laten zetten, met de gedachte om de wedstrijd pijnvrij te kunnen doen en met de verzekering dat ik de blessure niet kon verergeren. Het was de stomste beslissing die ik ooit heb genomen in mijn carrière. Tijdens het looponderdeel was de pijn niet meer te verdragen en bleek achteraf dat het goed mis was. Ik heb hier de rest van mijn carrière en ook de jaren erna nog last van gehouden. Pas in 2015 kon ik weer klachtenvrij hardlopen. Het was een keiharde leerschool.”
Als hij terug kon gaan in de tijd, zou hij een andere beslissing nemen.
“Je hebt maar een lichaam en daar moet je het de rest van je leven mee doen. Ik had gewoon niet moeten starten, maar dat is een koe achteraf in de kont kijken. Als sporter wil je maar een ding en dat is starten in de wedstrijd waar je 3,5 jaar naar toe hebt gewerkt. De wedstrijd zelf eindigde in een drama. Eric, Wieke en ik behoorden tot de medaillekandidaten, maar uiteindelijk kon niemand aan de verwachtingen voldoen. Ikzelf moest de laatste 4 kilometer wandelen vanwege de pijn en eindigde met een verse stressfractuur in mijn linkervoet als laatste. Na afloop werden we in de media afgebrand. De Olympische Spelen zijn eigenlijk alleen maar leuk als je aan de verwachtingen voldoet.”
Vliegende start
Na Sydney en een lange revalidatie van achttien maanden legde Looze zich in eerste instantie weer toe op de Olympische afstand maar koos er in 2003 voor om zich meer toe te leggen op de langere afstand, waar hij gek genoeg minder last had van zijn voeten. In 2007 zette hij een punt achter zijn sportcarrière.
“Ik was samen met Tracy een bedrijf in custom-made kleding begonnen en dat viel niet meer te combineren met topsport. Matong groeide hard en door middel van sponsoring van een professioneel triathlonteam en een managende en coachende rol binnen dit team, hebben we talentvolle junioren en beloften, zoals Rachel Klamer, Maya Kingma, Youri Severin, Donald Hillebregt en Marco van der Stel, een vliegende start binnen de triathlonsport kunnen geven.”
Nadat het bedrijf was verkocht, werkte Looze van 2018 tot eind 2020 jaar als talentcoach en coördinator bij het RTC in Almere en woonde hij daarna een paar jaar met zijn familie in Spanje. Na zijn terugkeer uit Spanje, vestigde Looze zich dit jaar net over de grens in het Belgische Maaseik en is hij als regiocoördinator van het Platform Limburg Triathlon weer betrokken bij de triathlonsport in Nederland.
Platform Limburg
Binnen het Platform Limburg wordt samengewerkt aan een vitale Limburgse samenleving en zijn de sportplatformen de uitvoerders van het nationale sportakkoord. Als coördinator van het triathlonplatform vormt Looze als het ware een brug tussen de NTB, organisaties, verenigingen, overheid, onderwijs, lokale sportservices en andere stakeholders binnen de sport en coördineert en ziet hij toe op de uitvoer van het werkplan Limburg Triathlon 2024.
(Hulp)vragen van verenigingen en organisaties en het vind- en zichtbaar maken – en stevig positioneren – van Limburg Triathlon, zijn taken die tot de opdracht behoren. Daarnaast is het binden van kinderen aan de triathlonsport een prioriteit. “We hebben een aantal Ironkids-races en clinics in Limburg waarin kinderen kunnen kennismaken met triathlon, maar vervolgens zijn er weinig mogelijkheden voor jeugd om lid te worden van een vereniging. Dat willen we, met het opzetten van jeugdafdelingen binnen verenigingen of opzichzelfstaande groepen, veranderen.”
Het is een mooie uitdaging, stelt Looze.
“Het voordeel is dat ik veel mensen ken in de triathlonsport en ik vaak mijn gezicht laat zien in het Limburgse. Er komen dingen in beweging, maar tegelijkertijd is er nog steeds heel veel werk te doen. De overheid wil graag mensen laten bewegen, maar maakt het aan de andere kant met regelgeving ook weer heel moeilijk voor organisaties en verenigingen. Bestuurders en organisatoren maken zich zorgen dat ze persoonlijk aansprakelijk worden gesteld, dus is de kans groot dat mensen gaan afhaken. Als dit zo doorgaat, blijven er in de toekomst alleen commerciële organisaties over. Dat is een zorgelijke ontwikkeling want niet iedereen kan én wil honderden euro’s uitgeven om aan een triathlon mee te doen. De bond, het platform maar ook de politiek hebben hier de komende jaren een belangrijke rol in om de sport voor een zo breed mogelijk publiek mogelijk te maken.”
Marcia Jansen
Schrijft voor Transition over een breed scala aan onderwerpen, van gezondheid en training tot triathlon als lifestyle en interviews.
Nog niet
ingeschreven?
De redactie van Transition houdt jou graag op de hoogte van nieuwe artikelen, tips van onze Makers en sneak previews van nieuwe edities van het online magazine.
Deel dit artikel